AsAbaroK / KorabAsA
Jacqueline Ceresoli

Christian Zanotto (1972), cosmopolitan by nature, lives and works in Amsterdam. A digital arts' virtuouso, Zanotto is a technological mannerist, able to produce shocking images and imaginaries. He is known for his ability to create multimedia manipulations with a Berninian plastic-sculptural effect and a surprising aesthetic.
His works appear from black backgrounds, they emerge from darkness, from the unknown as nightmares, dreams or visions, according to our point of view, and they crystallize in our memory for their neo-baroque creative techno-ambition.

His transgenic bodies ('trans' in Latin means 'above', 'beyond any genre') are spectacularized post-humans that define a research that is unusual in the scenery of today's contemporary visual arts, way too homologated to the art system and less true to the experimentation of new languages and formal solutions.

The exhibition's title "AsAbaroK" reveals the key to his articulated work, which is cultured, citationist, post-modern, paradoxical and willingly contradictory and exasperating in its research of a patinated kitsch in which mainly female figures are molded. Sacred and profane, madonnas and virtual pornstars, they are prefigured as mystic icons of luxury and power, hieratic goddesses of perversion and voluptuousness. These Amazons of vice, strapped up in leather lingerie, are dressed in sadomasochistic porno-chic outfits and with seducing accessories designed with the meticulousness of a goldsmith. Boots, belts and other symbolic decorative golden tinsels that draw from sacred iconography, from mythology, from Mannerist painting and Baroque, cinema, comics and fashion. They rely on the dramatisation of gestures, on plastic poses typical of calendars or fashion magazines; they impose in order to arouse marvel in whom watches them. His luxury Valkyries emanate a mysterious hypnotic strength. They seduce and reject at the same time. Are they dominatrices of the world?

Authoritarian rulers outside time and history who materialise themselves as ready-made profanity searching for its own plastic perfection. They are the anti-Madonna, more than the anti-Christ. Alien images, possible and visible as a result of sophisticated virtual constructions; complex software programs experimented in high-definition cinema that stage a three-dimensional reality through an innovative technique to transfer digital images on crystal through a process of photographic exposure elaborated by the artist during two years of research.

“AsAbaroK” is a bizarre title: maybe an anagram, a magic formula or a curse, an invocation of an unknown sort of spell? Regardless, the visual code of Zanotto creates a vocabulary, an unknown language, cloaked with an enigma and soaked with magic. It is a synthesis of Asa and Baroque that points to a combination between modern and past representation; between the Asa of photography and a past epoch of a magnificent use of the image. “As a Barok”: “As a Baroque”.

We bulimic spectators of special effects produced by cyborg hyper-bodies, don't want to understand the how, where and why of his aestheticising surreal images, animated by winged figures, griffons, cherubs and seraphs, biotechnological centaurs magnificently adorned, bodies sculpted in the style of Bernini, although not in marble but with a virtual scalpel.

These perfect figures, surrounded by metallic machines, thrones, triumphant chariots of death with mysterious functions and performative visions overwhelm us in an excessive vortex of praise and we are drowned in a sea of vanity in a cold and distant way. Zanotto's virtual sculptures blend the verism of Caravaggio, the cold lights of the Flemish painters and the manic attention to detail of Velasquez, not to depict portraits or mirrored Venuses but robot mannequins of vanity, simulacra of emptiness as paradoxical hybrids.

These and other metaphysic icons materialise his complex imagination, heretic and profane, giving visual form to his refined aesthetic research, influenced by the art history of the past and nourished by our own obsession with Beauty. His images are the result of a refined intellectual game, of visual meditations on the marvellous power of art of all times to confuse reality with pretence.

Zanotto creates figures that are similar but not identical, celebrating the vital power of Eros, of an artistic gesture suspended between eroticism and mysticism, between grace and damnation, Eros and Thanatos. In his imagination, the “Madonna with Baby” by Jaean Fouquet transforms into a cynical and perverted witch, a hybrid between Snow White's stepmother, a Netwon or Lachapelle's model and a manga comic heroine with mysterious techno-erotic charm.

In his work “Uber Lullaby Self Portrait”, Zanotto shows his hand. He starts from his own computer-ela- borated face, incorporating it to a female body. It's a metaphor of the asexual artist, androgynous man that feels like a god, because he is able to create worlds, images, escapes and artificial paradises. This work reveals a higher self-consciousness, the artist reaches further away from representing castrating Amazon dolls; here he faces the universal theme of man, ego, and the D.N.A. of the conqueror, of the dominator. We are all children of Cain; his portrait is a metaphor of power and of the evil that man creates.

Within love hate sprouts, in love death hides, joy in pain, reason in emotion, there is no ugliness without beauty, and vice versa. In the harmony of opposites we can find questions, never solutions.
Look at the baby with his livid complexion and the algid glance of the artist who holds him on his knees: his eyes (mirror of the soul) are as icy as Putin's and blood moustaches pour from his nose. Does the artist maybe wish to expiate the human aspiration to tyranny with this portrait? In doubt, we leave to our descendants the difficult judgement of guilt or presumed innocence.

Translation from Italian by Christian Pazzaglia

AsAbaroK / KorabAsA
Jacqueline Ceresoli

Christian Zanotto (1972), geboren wereldburger, woont en werkt in Amsterdam. Zanotto is een virtuoos op het gebied van de digitale kunsten, een technologisch maniërist en in staat om shockerende beelden en voorstellingen te maken. Hij staat bekend om zijn talent om multimedia te manipuleren met een Berniniaans plastiek-effect en een verrassende schoonheid. Zijn werken doemen op uit een zwarte achtergrond, ze komen uit donkerte omhoog, uit het onbekende, zoals nachtmerries, dromen, visioenen, volgens onze eigen manier van kijken, en beklijven in onze herinnering om hun neobarokke, creatieve technoambitie.

Zijn transgenetische lichamen (‘trans’ in het Latijn betekent ‘boven’, ‘elk genre te boven’) zijn posthumane spektakelstukken die vormgeven aan een onderzoek dat ongebruikelijk is in de wereld van de hedendaagse beeldende kunst, die teveel de geijkte paden van de kunst bewandelt en weinig experimenteert met nieuwe talen en formele oplossingen.

De titel "AsAbaroK" is de sleutel tot dit uitgesproken werk, dat verfijnd, intertekstueel, postmodern, paradoxaal en bewust tegenstrijdig is, en onuitstaanbaar in zijn zoektocht naar een koperen kitsch waarin vooral vrouwelijke figuren zijn vormgegeven. Heilig en profaan, Madonna’s en virtuele pornosterren, ze worden voorgesteld als mystieke iconen van luxe en macht, hiëratische Godinnen van perversie en zinnelijkheid.Deze Amazones van onzedelijkheid, ingesnoerd in hun leren lingerie, zijn gekleed in sadomasochistische pornochic outfits en hebben verleidelijke accessoires die getekend zijn met de nauwgezetheid van een goudsmid. Laarzen, riemen en andere symbolische, glimmende versiersels die voortkomen uit heilige iconografie, mythologie, maniëristische schilderkunst en Barok, film, strips, mode. Ze maken gebruik van de dramatisering van gebaren, poses die typisch zijn voor kalenders of modetijdschriften en die wel van plastic lijken, voeren de boventoon om verbazing op te wekken in wie ernaar kijkt. Zijn weelderige Walkuren stralen een mysterieuze, hypnotische kracht uit. Ze verleiden en keuren tegelijkertijd af. Zijn ze de dominatrixen van deze wereld?

Autoritaire heersers, tijdloos en geschiedenisloos, die zichzelf verwezenlijken als pasklare heiligschennis op zoek naar zijn eigen plastic perfectie; ze zijn de Antimadonna, meer nog dan de Antichrist. Vreemde afbeeldingen, mogelijk en zichtbaar dankzij geraffineerde virtuele constructies; complexe software waarmee in HD-films geëxperimenteerd wordt en die een driedimensionale realiteit veinzen via een innovatieve techniek om digitale beelden op kristal over te zetten door middel van een fotografisch belichtingsproces dat de kunstenaar gedurende zijn twee jaar durende onderzoek heeft ontwikkeld.

“AsAbaroK” is een bizarre titel: wellicht een anagram, een magische formule of een vloek, het aanroepen van een onbekende toverformule? Wat het ook is, de visuele code van Zanotto creëert een woordenschat, een onbekende taal, bedekt met raadsels en gedrenkt in magie. Het is een samensmelting van Asa en Barok, wat op een combinatie duidt van een hedendaagse en ouderwetse manier van weergeven; tussen de Asa van de fotografie en een vervlogen tijdperk van imponerend beeldgebruik. “As a Barok”: “Als een Barok mens”.

Wij, boulimische toeschouwers van special effects geproduceerd door cyborg hyperlichamen, willen het hoe, waar en waarom van deze esthetiserende surrealistische beelden niet begrijpen, beelden die geanimeerd worden door gevleugelde figuren, griffioenen, cherubijnen, serafijnen, biotechnologische centauren met grootse versieringen, lichamen die gebeeldhouwd zijn in de stijl van Bernini, niet in marmer maar met een virtuele scalpel.

Deze perfecte figuren, die omgeven worden door metalen machines, tronen, triomfkarren des doods met mysterieuze functies en performatieve visies overweldigen ons in een excessieve maalstroom van lof, en kil en afstandelijk verdrinken we in ijdelheid. Zanotto’s virtuele sculpturen mengen het veristiche van Caravaggio, het kille licht van de Vlaamse schilders en het manische oog voor detail van Velasquez, niet om daarmee portretten van Venus die in de spiegel kijkt af te beelden maar robotische mannequins van ijdelheid, simulacri van leegte als paradoxale hybrides.

Deze en andere metafysische iconen verwezenlijken zijn complexe belevingswereld, afvallig en profaan, en geven een visuele vorm aan zijn verfijnde esthetische onderzoek dat beïnvloed is door de kunstgeschiedenis uit het verleden en gevoed door onze eigen obsessie met Schoonheid. De afbeeldingen zijn het resultaat van een geraffineerd intellectueel spel, van visuele bespiegelingen over de fantastische kracht van de kunst van alle tijden om werkelijkheid met schijn te verwisselen.

Zanotto creëert figuren die op elkaar lijken maar toch anders zijn, en viert de levenskracht van het eros, van een kunstzinnig gebaar dat ergens tussen sensualiteit en mystiek hangt, tussen gratie en verdoemenis, Eros en Thanatos. In zijn verbeelding wordt de Maria met Kind van Jean Fouquet getransformeerd in een cynische en perverse heks, een hybride ergens tussen Sneeuwwitjes stiefmoeder, een model van Newton of Lachapelle en een heldin uit een mangastrip met een mysterieuze technoerotische charme.

In zijn werk “Uber Lullaby Self Portrait” toont Zanotto uit welk hout hij gesneden is. Hij gaat uit van zijn eigen met de computer bewerkte gezicht, en bouwt dat in een vrouwenlichaam in. Het is de metafoor van de aseksuele kunstenaar, een androgyne mens die zichzelf een god voelt, omdat hij in staat is om werelden, beelden, ontsnappingen en kunstmatige paradijzen te creëren. Dit werk legt een hoger zelfbewustzijn bloot, de kunstenaar neemt meer afstand van de castrerende Amazonepoppen die hij eerst weergaf; hier gaat hij het universele thema van de mens te lijf, ego, en het DNA van de overwinnaar, van de heerser. We zijn allemaal kinderen van Kaïn; zijn portret is een metafoor van kracht en van het kwaad dat de mens de wereld in brengt.

In de liefde ontkiemt de haat, in de liefde zit de dood verborgen, vreugde in pijn, rede in emotie, er is geen lelijkheid zonder schoonheid, en omgekeerd. In de harmonie van tegenovergestelden kunnen we vragen vinden, nooit oplossingen. Neem nou het kindje met zijn verontwaardigde gelaat en de kille blik van de kunstenaar die hem op zijn knieën heeft: zijn ogen (spiegel van de ziel) zijn ijzig als die van Poetin en snorren van bloed stromen uit zijn neus. Wenst de kunstenaar met dit portret soms te boeten voor de menselijke hunkering naar tirannie? Bij twijfel laten we aan onze nakomelingen de lastige taak om te oordelen over schuld of veronderstelde onschuld.

Vertaling uit het Italiaans door Jonathan Oudendijk

AsAbaroK / KorabAsA
Jacqueline Ceresoli

Christian Zanotto (1972), cosmopolita per indole, vive e lavora ad Amsterdam, è un talento virtuoso delle arti digitali, un manierista tecnologico che produce immagini e immaginari scioccanti, noto per una abilità di manipolazioni multimediali dall’effetto plastico-scultoreo di berniniana memoria e un estetica sorprendente.
Le sue opere appaiono da sfondi neri, emergono dalle tenebre, dall’ignoto come incubi, sogni o visioni: dipende dai punti di vista e si cristallizzano nella memoria per la loro potenzialità creativa neobarocca tecno-ambition.

I suoi corpi transgenici ( trans in latino significa oltre, al di là di ogni genere) spettacolarizzati post-human definiscono una ricerca non comune nello scenario delle arti visive contemporanee, troppo omologate al sistema dell’arte e meno fedeli alla sperimentazione di nuovi linguaggi e soluzioni formali.

Nel titolo della mostra “AsAbaroK” si trova la chiave di lettura del suo articolato lavoro, colto, citazionista , post moderno, paradossale e volutamente contraddittorio, esasperante nella ricerca di kitsch patinato in cui si plasmano figure prevalentemente femminili, sacre e profane, madonne e pornostar virtuali, configurate come icone di mistica della lussuria e del potere e ieratiche dee della perversione e della voluttà. Queste amazzoni del vizio inguantate in lingerie di pelle, sfoggiano mise sadomaso porno chic; seducono anche gli accessori descritti con la minuzia di un orafo : stivali, cinture e altri orpelli decorativi simbolici d’oro attingono dalla iconografia sacra, dalla mitologia, dalla pittura Manierista, dal Barocco, dal cinema, dal fumetto, dalla moda e puntano sulla teatralizzazione dei gesti, delle pose plastiche da calendario o rivista di moda, imponenti per destare meraviglia in chi guarda. Le sue valchirie del lusso emanano una misteriosa forza ipnotica, seducono e respingono nello stesso tempo, sono dominatrici del mondo?

Domine autoritarie fuori dal tempo, dalla storia, che si materializzano come ready made del profano alla ricerca di una perfezione plastica; sono l’anti Madonna, più che l’anti Cristo. Immagini aliene, possibili, visibili, grazie a sofisticate costruzioni virtuali, programmi software complessi sperimentati nel cinema ad alta definizione che mettono in scena una realtà tridimensiona- le per mezzo di una tecnica innovativa di trasferimento di immagini digitali su cristallo, attraverso un processo di esposizione fotografica elaborato in due anni di ricerca.

“AsAbaroK ” è un titolo bizzarro, forse un anagramma, una formula magica o una maledizione e invocazione di chissà quale sortilegio ? In ogni caso il codice visivo di Zanotto formula un vocabolario, un linguaggio sconosciuto, ammantato dall’enigma e intriso di magia. E’ una sintesi tra Asa e Barocco, che indica una combinazione tra figurazione moderna e passata, tra gli Asa della fotografia ed una trascorsa epoca di un grandioso utilizzo dell’immagine. “As a Barok” : “come un barocco”.

Noi spettatori bulimici di effetti speciali di ipercorpi cyborg , osservando le sue opere non vogliamo capire il come, dove e perché delle sue immagini estetizzanti surreali, animate da figure alate, grifoni, cherubini e serafini, centauri biotecnologici adornati sfarzosamente, dai corpi scolpiti alla Bernini , non nel marmo ma con lo scalpello virtuale.

Queste figure perfette, circondate da macchine metalliche, troni, carri trionfanti della morte, dalle funzioni misteriose e visioni performative ci travolgono nel vortice dell’elogio all’eccesso, naufraghiamo nella vanità in maniera fredda e distaccata. Le sculture virtuali di Zanotto mescolano il verismo caravaggesco, le luci fredde dei fiamminghi, l’attenzione maniacale ai dettagli di Velasquez, per rappresentare non ritratti o veneri allo specchio, ma automi manichini di vanità, simulacri del vuoto come ibridi paradossali.

Queste e altre icone metafisiche materializzano il suo immaginario complesso, eretico e profano , visualizzando la sua raffinata ricerca estetica influenzata dalla storia dell’arte del passato e nutrita dalla nostra ossessione per la Bellezza. Le sue immagini sono il frutto di un raffinato gioco intellettuale, di meditazioni visive sul meraviglioso potere dell’arte di tutti i tempi di confondere la realtà con la finzione.
Zanotto declina figure simili ma non uguali , celebrando la potenza vitalistica dell’eros, di un fare artistico sospeso tra erotismo e misticismo, tra grazia e dannazione, tra Eros e Thanatos. Nel suo immaginario la Madonna con Bambino di Jaean Fouquet si trasforma in una strega cinica e perversa , un ibrido tra la matrigna di Biancaneve, una modella di Newton o di Lachapelle e un’ eroina dei fumetti manga dal misteriosissimo fascino tecno-erotico .
Nell’ opera “Uber Lullaby Self Portrait” Zanotto scopre le sue carte, parte dalla elaborazione del suo volto rielaborato al computer innestato sopra un corpo femminile: è una metafora dell’artista asessuato, androgino che si sente un dio, poiché è capace di creare mondi, immagini, evasioni o paradisi artificiali.
Quest’opera rivela una maggiore consapevolezza di sé, l’artista va ben oltre la rappresentazione di bambolone amazzoni castratrici, qui affronta l’universale tema dell’uomo, l’ego e il D.N.A del conquistatore, del dominatore. Siamo tutti figli di Caino; il suo ritratto è una metafora del potere e del male che l’uomo produce.
Nell’amore germoglia l’odio e nella bellezza si cela la morte , nel dolore la gioia, nell’emozione la ragione, non c’è il brutto senza bellezza e viceversa, nell’armonia degli opposti si trovano domande , mai le soluzioni.
Guardate il bimbo dall’incarnato livido e lo sguardo algido che l’artista regge sulle ginocchia, ha gli occhi (specchio dell’anima) gelidi di Putin e i baffi di sangue che colano dal naso. Forse con questo ritratto l’artista desidera espiare l’aspirazione umana alla tirannia? Nel dubbio, lasciamo ai posteri l’ardua sentenza, di colpevolezza o di presunta innocenza.